GRAD TEATAR BUDVA

01.08.2011.

TRG PJESNIKA

Predstavljanje romana "MRTVO POLJE"
SRĐANA SRDIĆA

       U ponedjeljak, 1. avgsuta, na Trgu pjesnika je predstavljen roman “Mrtvo polje”  autora Srđana Srdića. Sa autorom romana razgovor je vodio Vladimir Arsenić, književni kritičar.

Promocija romana "Mrtvo polje"

Srđan Srdić

       Srđan Srdić je rođen u Kikindi 1977. godine. Diplomirao je na katedri za opštu književnost i teoriju književnosti Filološkog fakulteta u Beogradu. Trenutno na doktorskim studijama na istom fakultetu. Zaposlen u kikindskoj gimnaziji, uredništvu književnog časopisa „Severni bunker” i na mestu urednika međunarodnog festivala kratke priče KIKINDA SHORT. Prozne tekstove, prikaze i eseje objavljivao u lokalnim i regionalnim književnim časopisima. 2007. godine dobio prvu nagradu za prozu na konkursu literarnog časopisa „Ulaznica”. 2009. godine dobio nagradu „Laza Lazarević” za najbolju neobjavljenu srpsku pripovetku (Slow Divers). 2010. godine dobio književnu stipendiju iz Fonda „Borislav Pekić”. 2010. godine objavio roman Mrtvo polje u izdanju „Stubova kulture”. 2011. godine ista izdačka kuća objavljuje njegovu zbirku priča Espirando. Tekstovi Srđana Srdića prevođeni su na albanski, mađarski i poljski jezik.

Vladimir Arsenic

       Roman „Mrtvo polje“ je prvijenac mladog kikindskog pripovijedača Srđana Srdića. Prenosimo citat iz najave Grada teatra za promociju romana:
      "Kritičari su primjetili da je ovo roman „koji uliva nadu da ovdašnji roman ima budućnost i da je književnost zaista bitna ljudska delatnost. Odnosno da je moguće pronaći jezička sredstva kojima se na umetnički uverljiv način izražava nešto što ima veze sa grozomornom stvarnošću sveta oko nas, u Srbiji, 2010. godine. Već sama metafora iz naslova može da ukaže čitaocu o čemu se zapravo radi, a kada se zaroni u naizgled neprohodnu džunglu teksta otkriva se evociranje možda najgore godine u povesti ove države, u svim njenim istorijskim oblicima i pojavnostima – ratne, inflatorne i pobesnele 1993. Kao i njegov veliki irski uzor, i Srdić je svoj narativ smestio u dvadeset četiri časa jednog užasnog dana, Ilindena pomenute godine, i poput radnje u Uliksu, ni u Srdićevom narativu se ne dešava ništa spektakularno, odnosno dešava se sve ono što bismo jednom lakanovskom metaforom mogli nazvati uverljivim pretakanjem Stvarnog u Simboličko. Dva momka beže od pozivara (sećate li se toga?!) iz Beograda ka Kikindi, a jedna devojka beži iz Kikinde ka Beogradu. Na sredini puta, kraj banatskog sela Perlez dolazi do smrti, susreta, ljubavi i novih smrti, do onoga što u malom postmodernističkom obrtu lik u romanu upečatljivog imena Srđan Srdić naziva pričom, a, kaže on dalje: „svaka je priča značajna“.“