|
|
|
|
23.07.2010. GRAD THEATRE CITY BUDVA Narodno pozorište, Sombor Vlaho Stuli
22. i 23. jula 2010. godine, na sceni između crkava održana je predstava "Kate Kapuralica" nastala po tekstu Vlaha Stulija, a u režiji Jagoša Markovića, i izvođenju Narodnog pozorišta iz Sombora. Predstava je već igrana na scenama Grada teatra, a poslije 15 godina budvanska publika je ponovo bila u prilici da je vidi.
Reditelj: Jagoš Marković
U predstavi igra većina glumaca iz prve postavke predstave Saša Torlaković, Branka Šelić, Biljana Keskenović, Tatjana Šanta Torlaković, Slobodan Tešić, Radoje Čupić, Vlaşta Velisavljević i Olgica Nestorović.
Prepoznavanje stvarnosti U komadu „Kate Kapuralica" Dubrovčanina Vlaha Stulića napisanom oko 1800, reditelj Jagoš Marković nadilazi neposrednu realnost socijalnu ili političku, poništava likove kao reprezente određenog političkog ili nacionalnog miljea i uzdiže ih do paradigme čovekove sudbine koja podrazumeva iracionalnu nadu da će jednom biti bolje. Tako ova predstava određuje meru naše stvarnosti. Kao i u „Lukreciji iliti Žderu“ u beogradskom Teatru „T“, Marković iza literarnog epiderma pronalazi skrivene naslage gorčine, iza razigrane i raspojasane atmosfere komedije on naslućuje anticipaciju senzibiliteta moderne epohe. Zato će i ovde, poput pentimenta, u prvi plan da „pobije“ obespokojavajuća, beketovski sumorna slika sveta u koju nas je svojim optimizmom „ucrtala“ renesansa, a skoro agresivna vulgarnost mikrokosmosa u kojem dotrajavaju junaci „Kapuralice“ na kraju prerasta u priču o ljudima koji su i pored grubih reči i još grublje stvarnosti sačuvali elementarnu ljudskost oličenu upravo u sposobnosti da se nadaju.
Polazeći od banalnosti situacije, koja u sebi skoro da i nema pravog dramskog naboja, te od vulgarnosti govora puka sa dubrovačkog socijalnog dna, reditelj insistira na prenaglašavanju, pa likove dovodi do gotovo rableovske groteske. Iz te perspektive ova komedija dobija dimenziju stripa, pa bedu u kojoj se valjaju njeni akteri prepoznajemo kao kal na koji su osuđeni junaci „Alana Forda“, dok poznata mediteranska nonšalantnost ovde korepsondira s otkačenom vizurom iz koje svet posmatraju montipajtonovci.
Uvodne scene su duge i bez teksta, rediteljskom rukom „dopisane“, odigrane uz zvuke napolitanskih kancona. Duh i dah italijanskog neorealizma. Junaci zajapureni, vazda znojem okupani, previše raskomoćeni i vreli Mediteranci za koje u startu znamo da neumereno vole i pate, prenaglašeno se i raduju i tuguju. Kada ih na kraju prepoznamo kao nesrećnike koji pogledima punim čežnje izpraćaju one pred kojima je šansa da uteknu iz trule svakodnevnice, prepoznajemo zapravo sebe, a „Kapuralica“ se definitivno odvaja od banalne komike i uzdiže do melodramske ravni na kojoj se spajaju tragička predisponiranost junaka i fasb inderovska nežnost s kojom reditelj pokazuje njihove sudbine. Ni Marković ne dozvoljava mogućnost iluzije: blještavi dugolinjski brod kojim su otputovali „begunci“ iz stvarnosti ove predstave kao da u nju stiže iz filma „Amarkod“. To je, naime, ona lađa kojom Felinijevi junaci nikuda neće otploviti, ali im je ona jedini dokaz da negde, možda, ipak postoji drugačiji svet. Jer, da bi se ovde živelo potrebno je maštati i nadati se. U ulozi Kate, Branka Šelić je spjila ozbiljnost dramske tenzije sa sposobnošću da postepenom gradacijom persiflaže stvori savršeno efektnu karikaturu. Saša Torlaković kao Katin muž Luka, ume čaplinovski da gradi lik pijanca, neorganizovanog i nesposobnog sebičnog jaka meka srca. U ulogama dece nastupili su Biljana Milikić (Mare) koja se pigravala svojom lepotom i na čudesan način je poništavala, benihilovski precizni Slobodan Tešić (Luko) i sjajan improvizator Tatjana Šanta Torlaković (Pavle). Mediteranskog Popaja odigrao je Radoje Čupić, dok je iz vojnovićevskog sveta, iz neke druge gosparske stvarnosti ondašnjeg Dubrovnika, na scenu stupio decentni Vladimir Amdžić (Kanđe). Atmosfere na kojoj je reditelj insistirao ne bi bilo bez sjajne scenografije Marine Pavlović (skučen prostor sirotinjske četvrti iz koje mami začudna dekirikovska perspektiva), bez dronjaka u koje je glumce obukla Božana Jovanović ukazujući na to da je svaka ta krpa zapravo odeća, a ponajpre bez specifičnog jezika o kojem se savršeno brinula dr Ljiljana Mrkić Popović. Jer govor je ovde otkrivao odnose između likova, bogatstvom tuđica nagoveštavao postojanje onog drugog sveta, drugačije stvarnosti, a melodičnošću i sočnim psovkama podizao tenziju scenske radnje.
Jagoš Marković Diplomirao pozorišnu režiju u klasi Borjane Prodanović i Svetozara Rapajića, na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu. Pozorišne režije (izbor): Kate Kapuralica, Narodno pozorište Sombor; Romeo i Julija, Večernja scena Boško Buha); Bogojavljenska noć, Jugoslovensko dramsko pozorište; , Komedija Zabune, Crnogorsko narodno pozorište; Hekuba, Kraljevsko Pozorište Zetski dom; Elektra, BELEF; Lukrecija ili ti Ždero, Pozorište na Terazijama; Skup, Jugoslovensko dramsko pozorište; Gospođa Ministarka, Narodno pozorište Beograd, Hasanaginica, Narodno pozorište Beograd; Galeb (Hrvatsko narodno kazalište, Ivan pl. Zajc), Filumena Marturano (Hrvatsko narodno kazalište, Ivan pl. Zajc), Lukrecija o bimo rekli Požeruh, Riječke letnje noći; Kristina, Kraljevsko Pozorište Dramaten, kao i opere Pepeljuga (Narodno pozorište Beograd) i Karmen (Hrvatsko narodno kazalište, Ivan pl. Zajc). 1995. Jagošu Markoviću je dodijeljena nagrada "Grad teatar" za režiju predstave "Kate Kapuralica" zbog, kako se tada reklo: „visokog umjetničkog dometa, rediteljskog prosedea i poetike čija su ishodišta u mediteranskom osjećanju svijeta“.
|
