U ponedjeljak, 19. 07. 2010. na sceni između crkava održan je mjuzikl "Cigani lete u nebo" Pozorišta na Terazijama u okviru ciklusa Vrijeme danas-Muzika pozorišta, nastala po motivima prve napisane pripovjetke Maksima Gorkog "Makar Čudra", a u režiji Vladimira Lazića.
Dramatizacija: Ivana Dimić
Scenograf: Geroslav Zerić
Kostimograf: Snežana Šarac
Koreograf: Krunislav Simić
Muzika: Jevgenij Doga
Dodatna muzika: tradicionalna ruska narodna muzika
Muzički aranžmani: Vojkan Borisavljević
Dirigent: Vojkan Borisavljević
Igraju:
Izergil - Ljiljana Stjepanović
Rada - Мilena Vasić
Lojko Zobar - Ivan Bosiljčić
Talimon - Dragan Vujić
Bubulja - Nikola Bulatović / Milan Tubić
Dalibog - Milan Аntonić
Мakar Čudra - Duško Radović
Njemčo Nur - Аleksandar Hrnjaković
Danilo - Veselin Stijović
Оtac Zobar – Desimir Stanojević
Silađi - Branko Đurić
Nonka, mlada ciganka - Ivana Knežević Svetlana - Vesna Paštrović
Veročka - Snežana Jeremić Rusalina - Аna Simić, ml
Juliška - Barbara Milovanov Buča - Miroljub Turajlija
Poručnik - Milan Milosavljević
Propercium - Marko Nikolić, ml
Švob - Zoran Babić Balint - Vladan Savić
Predsednik opštine - Aleksandar Dunić
Žena predsednika opštine - Ana Simić
Pandur - Goran Bukilić
Ištvan - Bojan Gavrilović
Balintova žena, poručnikova žena- Jelena Mit
Suđaje: Svjetlana Knežević Zinaida Dedakin Ana Zdravković / Valentina Pavličić
GORKI I NJEGOVI CIGANI
Mladić koji se zvao Aleksej Maksimović Pješkov sin siromašnog radnika, siroče koje je rano ostalo bez oca, lađar, kuvar, pevač, skitnica i samouk – imao je dvadeset i četiri godine kada je dospeo u tamnicu. Bilo je to 1892. godine. Uzevši tada pseudonim pod kojim ga poznaje svetska literatura, Maksim Gorki u tamnici piše svoju prvu pripovetku: Makar Čudra. Iako prva, ova pripovetka koja je «zrelo štivo» i sa zanatske, i sa tematske i sa umetničke strane – poslužiće mnogo decenija kasnije, kao osnov za film i mjuzikl Cigani lete u nebo.
Pripovetka je klasičan obrazac «duple ekspozicije». Makar Čudra, Ciganin, priča na obali mora, pod vetrom i talasima slane vode, o svom ciganskom sabratu Lojku Zobaru i njegovoj ljubavi prema lepoj Ciganki Radi. Makar Čudra je tema za sebe, pisac ga skicira kao profil snažne ličnosti, tako da bi i on sam mogao da bude tema jedne priče. Gorki, međutim, daje Makaru ulogu pripovedača da bi ispričao neverovatnu istoriju jedne ljubavi. Ta istorija je samo zanimljiv fabulativni ram za široku sliku koju pisac i njegov junak slikaju pred čitaocem. Napisana u Tiflisu, u stanu političkog izgnanika Kaljužnog, objavljena u tifliskom dnevnom listu «Kavkaz», ona stoji – i hronološki i umetnički – na čelu svih izabranih i sabranih dela Maksima Gorkog.
Gorkijevi Cigani u njegovim novelama nose u sebi elemente romantičarskih legendi koje, međutim, pripovedaju pučki pripovedači. Njih autor sreće kraj čergi, u stepama, za vreme lutanja beskrajnim prostorima svoje domovine Rusije. U tim se novelama, zatim, pojavljuju i likovi skitnica – «bosjaka», u kojima Gorki otkriva visoke ljudske kvalitete, specifičnu životnu filozofiju, često izraženu u brojnim aforizmima i sentencama. Njegovi junaci lišeni su društvenih dogmi i lako prekoračuju norme društvenog ponašanja, upravo zato što ne zavise sudbinski od materijalnih dobara. Jednom rečju, oni su – slobodni. Zbog takvih osobina njegovih novela, Gorkog su u prvo vreme smatrali predstavnikom ruskog modernizma, dok se u vezi sa njegovim likovima najčešće spominjalo Ničeovo ime.
Najzad, nesumnjivo je jedno: novelistički likovi Gorkog: Makar Čudra i starica Izergil, Lojko Zobar i prelepa Ciganka Rada – jesu ponosni, smeli i snažni ljudi koji su suprotstavljeni poniznim, ropskim i slabim. Takvi likovi, takvi ljudi i takvi Cigani, samo i mogu da «lete u nebo». Zemlja je za njih pretesna.
U ovoj predstavi učestvuje preko 90 učesnika, a premijera je bila 2004. godine. Uz najljepše ruske pjesme i koreografiju Krunislava Simića, ljubavnu priču ciganke i kradljivca konja predstavili su Hor, Balet i Orkestar Pozorišta na Terazijama, pod upravom dirigenta Vojkana Borisavljevića. Scenografiju je uradio Geroslav Zarić, kostime Snežana Šarac, a dramatizaciju Ivana Dimić.
VOJKAN BORISAVLJEVIĆ, kompozitor i dirigent. Rodjen 1947. u Zrenjaninu, a od 1948. živi i radi u Beogradu. Po završenoj gimnaziji, studirao na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Muzičko obrazovanje stekao u beogradskim školama "Dr Vojislav Vučković" i "Stanković", kao i na privatnim studijama u Parizu. Umjetničkim radom se aktivno bavi od 1965. godine. Cio radni vijek (do odlaska u penziju, februara 2006. godine), proveo kao slobodan umjetnik u okviru Udruženja kompozitora Srbije, sa statusom istaknutog umjetnika. Komponuje muziku za pozorište, film i televiziju, popularne i dječje pjesme, piše instrumentalne kompozicije i aranžmane, što do sada čini nekoliko stotina dela različitih žanrova. Bavi se dirigovanjem u pozorištu, na koncertima, festivalima i RTV snimanjima. Saradjivao sa TV Beograd kao muzički saradnik i urednik od 1968. godine. Učestvovao na većem broju muzičkih, pozorišnih i filmskih festivala u zemlji i inostranstvu, gdje je više puta nagradjivan.
VLADIMIR LAZIĆ diplomirao je režiju na beogradskom Fakultetu dramskih umetnosti u klasi profesora Dimitrija Đurkovića i Slavenka Saletovića. Ostvario je oko 90 pozorišnih režija, 3 TV serije i oko 200 različitih scenskih inscenacija. Dobitnik 20 priznanja za režiju.
