12.08.2010.

GRAD TEATAR BUDVA

Izložba
MOMIR KNEŽEVIĆ
"Ispod Crvene stijene"

       U četvrtak 12. avgusta u crkvi Santa Marija, otvorena je izložba slika Momira Kneževića pod nazivom "Ispod Crvene stijene". Na otvaranju izložbe govorio je Stanko Papović, selektor likovnog programa Grad teatra. Vesna Dedić, novinarka pročitala je tekst Sreta Bošnjaka, jednog od najvećih poznavalaca Kneževićevog slikarstva.

Sa otvaranja izložbe

Momir Knežević

       Momir Knežević je rođen 1949. godine u Petrovićima. Učio je fresko slikarstvo kod Nauma Andrića. Diplomirao je 1981. godine na Odsjeku za likovno vaspitanje Nastavničkog fakulteta u Nikšiću, u klasi profesora Nikole Gvozdenovića. Školske godine 1982/83, studirao je na Akademie výtvarných umĕni, Praha (Čehoslovačka) odsek - restauracija, kod profesora Vaclava Pospišila. Diplomirao je na Akademiji umetnosti u Prištini 1986. godine, u klasi profesora Muslima Mulićija. Godine 1986/87, radio kao asistent-saradnik vajarskog ateljea kod profesora Stevana Luketića u Zagrebu (Hrvatska). Godine 1987/88. radio po pozivu godinu dana kao asistent-saradnik slikarskog ateljea Eda Murtića u Zagrebu (Hrvatska). Školsku godinu 1988/89, proveo je na Academia de Bellas Artes de San Fernando u Madridu (Španija) kao stipendista španske vlade za slikarstvo. Samostalno izlagao deset puta kopije fresaka i učestvovao na preko 250 kolektivnih izložbi u zemlji i inostranstvu. Dobitnik pet nagrada za slikarstvo. Član ULUS-a. Vanredni profesor na Fakultetu umetnosti iz Prištine (Zvečan). Knežević je izlagao na brojnim samostalnim i grupnim izložbama u zemlji i inostranstvu.

Stanko Papović

       Stanko Papović, selektor likovnog programa Grad teatra, podsjetio je prisutne na veoma bogatu biografiju Momira Kneževića. Naziv izložbe "Ispod Crvene stijene" je ustvari mjesto odakle potiče Knežević. Crvena stijena je značajan arheološki lokalitet. To je jedno od najznačajnijih staništa pračovjeka u svijetu - naglašava Papović. U daljem izlaganju Stanko Papović ističe da je Srđan Marković za slikarstvo Momira Kneževića rekao da se radi o umjetniku osobenog senzibiliteta, koji dodir sa realnim pejzažima koristi kao povod da naslika duhovni lik zavičaja, odnosno svoju ličnost, u čemu veoma dobro uspijeva.

       Sreto Bošnjak je, po riječima Papovića, rekao da Knežević slika neposredno, reklo bi se sa lakoćom, kao da likovni sklopovi slike ističu iz neiscrpne dubine njegovog slikarskog bića.

Vesna Dedić

       Vesna Dedić je pročitala tekst Sreta Bošnjaka koji govori o slikarstvu Momira Kneževića. Tekst prenosimo integralno:

       "Slikarsko iskustvo Momira Kneževića veoma je specifično i za naše prilike skoro izuzetno. On je, svojim školovanjem na visokim umetničkim školama u zemlji i inostranstvu i, u ateljejima značajnih likovnih stvaralaca, sticao znanja iz oblasti likovne pedagogije, restauracije, tehnika zidnog slikarstva i vajarstva,   čime  je   nesumnjivo oslobodio svoj odnos prema svim oblicima klasičnog likovnog jezika. To mu je omogućilo da veoma rano osvoji jedan od bitnih principa ontološke dimenzije slike: njenu likovnu autonomiju. Zdravko Vučinić je tačno uočio jednu od osobina Kneževićeve poetike, onu formalno-stilsku i tematsku dvojnost: odnos slikarske svesti prema prirodi (kao inspirativnom polju) gotovo je recipročan odnosu prirode prema prirodi slikara. U takvom stanju stvari otkriva se još jedna značajna dimenzija Kneževićeve aktuelne slike: ona je autentična likovna jedinica procesa kojim se iskustvo slikara javlja kao čin žudnje za neposrednom (ne-posredovanom) plastičko-jezičkom strukturom. Slika otkriva svoj lik kao izraz trajne slikarske inspiracije, bez velikih oscilacija u odnosu na njen „tematski" i estetski profil. Naime Knežević ne slika prirodu (ni po prirodi) ali slika kao priroda: ništa ne ponavlja ali se stalno obnavlja. Druga esencijalna činjenica ove slike je u jedinstvu boje, svetlosti i ritma. Boja kao materijalna činjenica ne narušava apstraktnu osnovu slikarske ideje, naprotiv - ona je najviši oblik autonomije jezičke strukture slike.

       Knežević slika neposredno, reklo bi se sa lakoćom, kao da likovni sklopovi slike ističu iz neiscrpne dubine njegovog slikarskog bića. I рге no što ćemo pokušati da sliku tematski prepoznamo, da je identifi-kujemo kao stilsku monadu, mi se prepuštamo njenoj muzici, onom finom ritmičkom tkanju potezima nemirnih tragova i svetlosnim razlikama boj enih tonova.

       Momir Knežević se u umetnički život uključio u vreme u kome još nije bila dovršena polarizacija između apstrakcije i figuracije, mada su glavni tokovi lirske i geometrijske apstrakcije već bili na zalasku. Ostao je trag enformela koji se, na izvestan način uključio u nove oblike figuracije. Knežević se, međutim, nije prepustio tim tokovima, kao što ga nisu doticale ni ideje kasne moderne, odnosno prvi znaci postmoderne. Razvijao je sliku kao autonomnu plastičku činjenicu jakog emotivnog naboja koja imponuje dovršćenošću i lepotom pikturalne materije."